Er is nog weinig te melden, niks eigenlijk. Want we hebben nog steeds niet gefietst… Maar de zenuwen veranderen in een gezonde spanning, een spanning die ik herken. Hetzelfde gevoel wat ik al vaker heb gehad voor zware fietstochten. Ik ga het echt doen, het is bijna zover, over twee dagen zit de eerste etappe er al weer op! De meeste mensen heb ik inmiddels ontmoet tijdens een feestelijke borrel gisteravond. Ze komen uit alle windstreken: Europa, Noord-Amerika, Zuid-Afrika en Nieuw-Zeeland. De VS en Canada zijn het best vertegenwoordigd. De meesten zijn boven de vijftig en gepensioneerd. Degenen die jonger zijn zitten vaak tussen twee banen in. Ze hebben allemaal één ding gemeen: iedereen is wel nerveus. Hebben ze wel de juiste spullen? Zullen ze niet ziek worden? Doet hun mobieltje het wel in Sudan? En ze vragen zich vooral af of ze wel fit genoeg zijn. Een terechte vraag voor een aantal van de heren denk ik overigens. Maar… ik heb inmiddels geleerd dat je bij fietsen nooit moet uitgaan van de eerste indruk… We zullen zien. Vanochtend hadden we de eerste “rider-meeeting”. Dat ging over eten, slapen, hygiëne, gezondheid, veiligheid, fietsonderhoud, en nog veel meer. Daarna hadden we de “bike build-up workshop”. Die duurde twee uur en toen waren nog niet alle fietsen klaar. Sommigen hadden hun fiets vrijwel helemaal uit elkaar gehaald voor het vliegtuig. Morgen weer zo’n sessie. En dan op zondag om 6. 00 stappen we op. Mijn fiets is helemaal klaar staat in mijn hotelkamer en lijkt vragend naar me te kijken: “Wanneer gaan we? Wanneer gaan we nou eindelijk?” Hij heeft er zin in, ik ook!