De Tour is neergestreken in Luxor op een kampeerterrein bij een hotel en we hebben een rustdag. Of eigenlijk hebben we twee rustdagen. Is staat één rustdag in de planning, maar omdat de Egyptische douane aanstaande vrijdag vakantie heeft is het plan gewijzigd. Volgend de planning zullen we namelijk aanstaande vrijdag Egypte verlaten en Soedan binnenrijden maar zonder douane wordt dat een riskant. Dus we vertrekken een dag later en halen die vertraging later in met een extra lange bus-etappe. Dat betekent dus wel minder fietsdagen in Soedan, jammer maar zo is het is nu eenmaal. Allemaal bedankt voor jullie reacties op de blog, erg leuk! Hopelijk begrijpen jullie dat ik niet op elke opmerkingen reageer. Ik probeer wel de vragen die ik op de blog, in de mail of via WhatsApp krijg te beantwoorden. Bijvoorbeeld: “Waar blijven de drone opnames?” Helaas, we zullen het zonder drone moeten doen, want de wet- en regelgeving in de landen waar we doorheen fietsen maakt het onmogelijk om een drone mee te nemen op de Tour d’Afrique. In de meeste landen moet je een licentie hebben en in Egypte is het zelfs verboden om een drone te bezitten en riskeer je een gevangenisstraf. En dat is onhandig op weg naar Kaapstad omdat je dan kostbare tijd verliest. Voor ons vertrek vanuit het beach resort op donderdag gaat alles goed. Met uitzicht op een prachtige zonsopgang ontbijten we in het hotel. Met oploskoffie. De eerste echte hoogtemeters staan ons te wachten en ik vertrek in een groepje van zeven richting de woestijn. Als je van de woestijn houdt, zoals ik, is het landschap prachtig. Anders lijkt het me dodelijk saai: 145 km zand en rotsen. De weg slingert en stijgt langzaam. Het stijgingspercentage varieert maar ligt meestal tussen de 1 a 2 procent en dat is goed te doen. Op haar titanium fiets en op een groot verzet verlaat de Duitse Alexandra al snel de groep en die zien we pas in het bushcamp weer terug. Zij is sterk! Even later slaat de zon toe, het wordt erg warm en dus moeten we, naast veel fietsen, ook veel drinken. Misschien is iedereen moe aan het worden want voor de lunch zijn er twee valpartijen, allebei veroorzaakt door een stuurfout. De eerste keer is het de Schot Alistair die keihard op het asfalt terecht komt. Hij laat zich niet kennen en stapt snel weer op om door te fietsen. Een paar schaafwondjes op knieën en ellebogen deren deze sterke vent niet. Even later lukt het Emma niet om een steen op de weg te ontwijken en zij valt, Jenna valt met een koprol over haar heen. Ze komen er allebei met een paar schaafwonden van af. Maar dit keer kunnen we niet verder want het stuur van Emma’s fiets staat scheef en haar remschijf is verbogen. Onder toeziend oog van de Egyptische politie en met telefonische hulp van onze mecanicien Jordan weet Alistair met een grote aluminium bandenlichter de schijf weer een beetje recht te krijgen. Kennelijk zit de schrik er een beetje in want in het stuk tot aan de lunch valt de groep uit elkaar. Als we bij de lunch zijn blijkt dat Alistair echt een enorme schaafwond en bloeduitstorting op z’n linker bovenbeen heeft opgelopen door de val. Hij geeft het niet graag toe maar zijn ledematen worden stijf en hij heeft pijn. Hij kan ook nog lachen, dit hoort nu eenmaal bij fietsen zeg hij. Ook hij is sterk! Helaas is er in de woestijn geen ijs om de zwelling tegen te gaan. Na de lunch, die bestaat uit guacamole, komkommer en tomaten op pitabrood, is er nog 70 kilometer te gaan tot aan het bushcamp. Afgezien van de tegenwind verloopt de rest van de rit voorspoedig. De padvinderij van Qena heeft een muzikale ontvangst voorbereid en even later zetten we onze tenten op in ons eerste bushcamp, er is geen sanitair maar de grote truck heeft water aan boord. Terwijl Jordan het druk heeft met het herstellen en opnieuw afstellen van een aantal fietsen, verzorgt Miles een heerlijke maaltijd met rijst, salade en kip en rond kwart voor acht zijn de meesten in hun tent en is het stil in het kamp. De politie waakt over ons. De volgende ochtend om vijf uur zetten de fietsers hun hoofdlamp op en beginnen in het donker aan de opbreek- en  inpakprocedure. Het lijkt wel alsof de hoeveelheid spullen die ik in mijn daily bag moet proppen met de dag groeit. Hij gaat bijna niet meer dicht. Na het ontbijt, met echte koffie, sta ik totaal onbedoeld als één van de eersten klaar om te vertrekken, samen met Marty en Craig. Daar gaan we dan, op weg naar Luxor en op weg naar onze eerste rustdag, nog maar 106 km van ons verwijderd. Het asfalt is goed, de weg glooit af en toe een beetje en het kleine beetje wind is soms zij, soms tegen. We fietsen met z’n drieën lekker door en bereiken onder politiebegeleiding als eersten de lunch en als eersten de stad Luxor. We zien een groep van tientallen mensen met bontgekleurde vlaggen langs de weg, het lijkt op een soort feestelijke demonstratie ofzo. Als we er langs rijden dringt het pas tot ons door dat deze mensen hier allemaal zijn om ons welkom te heten, we zijn aangekomen bij ons hotel en dit is een hele warme, hartelijke ontvangst! Na aankomst volgt een heerlijke douche, een paar koude Egyptische biertjes en een wandeling langs de Nijl en door de kleine marktstraatjes. Dan neemt Dominik afscheid van de groep. Hij had zich voor zes etappes ingeschreven en vliegt vanuit Luxor weer terug naar Duitsland. Op deze manier heeft hij zijn zus Alexandra uitgezwaaid maar nu roept thuis weer de plicht. Voor ons twee rustdagen in Luxor, sommigen in een hotelkamer, anderen in hun tent. Ik slaap ook in mijn tent. Er staat ons vast nog een heleboel te wachten op weg naar Kaapstad.