NuIedereen besteedt de rustdagen in Luxor op z’n eigen manier. Sommigen doen de sightseeing tour in de Vallei der Koningen en bezoeken de tempels van Luxor en Karnak. Anderen, waaronder ik, doen lekker rustig aan met een wandelingetje door de souks, de was, en natuurlijk Egyptisch eten en af en toe een biertje. De mensen in de groep leren elkaar kennen en het is gezellig. Ik neem de Cube onderhanden want de mountainbike heeft als nadeel dat je niet echt diep kan zitten, zoals op de gravelbike of de roadracer, en bovendien is het profiel van mijn banden een beetje nobby voor de omstandigheden in Egypte. En dat kost alleen maar energie en tijd. Ik mag banden van Marty lenen en ik krijg stuurlint van Morris. Op deze manier is mijn fiets geschikt voor asfalt en kan ik pijnloos met mijn onderarmen op mijn stuur leunen. Op de dag dat Alistair gevallen is had hij tijdens het eten van een energy bar een vulling uit één van z’n kiezen verloren. De energy bars die we krijgen zijn namelijk nogal plakkerig. In Luxor gaan we samen op zoek naar een tandarts om de zaak weer in orde te laten maken. We komen terecht in een klein, donker, onverhard steegje waar een heel smal deurtje naar een donker trappenhuis leidt. We kijken elkaar aan… de kies moet gevuld dus we hebben geen keus, we moeten wel naar binnen. Op de eerste verdieping is het even duister als beneden, op de tweede verdieping brandt licht. We gaan naar binnen en er zit een Egyptenaar die gebaart dat we door kunnen lopen. Doorlopen naar een wit geschilderde kamer met een tandartsstoel, een paar boren, en een kleine man die Engels spreekt en zich voorstelt als de tandarts: “extraction or filling?” Kennelijk is het in Egypte vrij normaal om bij graatjes gewoon de kies te trekken, maar Alistair is van plan om tijdens deze reis al zijn kiezen te houden dus de tandarts gaat aan de gang. Geen woorden maar daden en het leed is snel geleden. De prijs, daar moet de kleine Egyptenaar toch even over nadenken… Kan hij misschien een slaatje slaan uit het leed van deze Schot? Tweehonderd pond zegt hij, dat is ongeveer 10 euro. En Alistair staat heel snel opgelucht weer buiten. De volgende dag staat een etappe van 113 km op het programma. Ik heb sinds afgelopen vrijdag de bijnaam “The Flying Dutchman” en daarom vragen de snelle mannen mij mee in hun groep. De tocht gaat langs de oostoever van de Nijl naar het zuiden. Tallis, onze tourdirector uit Zuid-Afrika, heeft ons ’s ochtends tijdens de rider-meeting gewaarschuwd dat we misschien met stenen glooiende kinderen te maken zullen krijgen. Fietsend door de kleine dorpjes zien we heel veel kinderen die buitengewoon geïnteresseerd zijn in deze bont uitgedoste stoet van westerse fietsers. Maar in plaats van met stenen gooien roepen ze “Hello!” en “Welcome!”. De rit verloopt probleemloos, we hebben mooie uitzichten, rijden tussen palmbomen en door kleine dorpjes en lunchen op een mooie locatie langs de Nijl. Het Egyptische verkeer bestaat vooral uit Tuktuks en ezeltjes. De wegen zijn een stuk smaller dat wat we tot nu toe gewend waren en eindelijk krijgen we het gevoel dat contact maken met het land en de mensen. We kamperen in een openbaar park, zoals gewoonlijk weer bewaakt door onze lijfwachten met uzi’s en ak47s. Wat een veilig gevoel… ’s Middags bezoeken we de tempel van Horus in Idfu, een prachtige tempel. Er zijn nagenoeg geen toeristen hier, op zich fijn, maar het betekent ook dat iedere Egyptenaar die in de toeristenindustrie werkzaam is zich vol overgave op ons stort om ons een paar ponden lichter te maken. Dat is al snel heel vervelend en we gaan terug naar het kamp. ‘s Avonds en ‘s nachts is het koud, echt koud, en iedereen ligt vroeg in z’n tent. Vandaag doen we 103 kilometer, dit keer langs de westoever van de Nijl. Vandaag is een makke. Omdat we vroeg vertrekken is het nog niet warm. We hebben wind mee en het asfalt is goed. We rijden door kleine dorpjes, door het groene akkerland langs de Nijl en door de woestijn. We starten om iets voor zeven uur en we zijn tegen half elf op onze bestemming. In Aswan is het warm, erg warm, de meesten van ons slaan de sightseeing over en zoeken een plekje in de schaduw. De komende twee dagen zullen we naar Abu Simbel rijden en de Sudanese grens naderen. Morgen zitten de eerste duizend kilometer er op. Nog bijna elf duizend te gaan tot Kaapstad.