Op woensdag vertrekken we voor zonsopgang voor een etappe door de woestijn op weg naar Abu Simbel. Ik heb geen haast vandaag en rij in een rustige groep. Al snel blijkt het voordeel van de mountainbike. De Egyptenaren hebben de weg opgebroken en de route daalt een paar kilometer over zand, grind en stenen. De Cube is in z’n element en al snel rij ik in mijn eentje. Terwijl de weg verandert in uitstekend asfalt verandert het uitzicht van de groene palmen langs de Nijl in de uitgestrekte zandvlakte waarover de desert highway ons 300 km lang naar Abu Simbel zal leiden. Nu ik toch alleen ben kan ik net zo goed de koffiemolen aanzetten. En dat is lekker! Al snel bereik ik de koplopers en daarmee is het verhaal van deze en de volgende etappe eigenlijk al afgelopen. De omgeving bestaat twee dagen lang uit zand, zand, en nog eens zand, de weg uit goed asfalt, het gezelschap uit de snelste fietsers, en het weer uit zo’n en wind. Halverwege slaan we letterlijk midden in de woestijn ons kamp op. Het eten is weer prima, de zonsondergang is prachtig en ’s nachts staan er meer sterren aan de hemel dan ik ooit heb gezien. Het is wel heel koud en een goede slaapzak is onmisbaar. Mijn mummie doet het gelukkig goed. Donderdag voelen mijn benen goed, heel goed. Het lijkt alsof de training van de afgelopen negen dagen z’n vruchten begint af te werpen en na ruim 150 km met steeds hetzelfde uitzicht en hetzelfde koffiemolentje ben ik bijna teleurgesteld dat we Abu Simbel bereiken en dat het tijd is om af te stappen. ’s Middags bezoeken Alistair, Neel, Osama, Alexandra, Jenna, Marty en ik de tempel. Onvoorstelbaar hoe de oude Egyptenaren zo’n bouwwerk konden bouwen, en hoe ze de tempel duizenden jaren later hebben verhuisd naar hogergelegen grond zodat hij niet verloren zou gaan in het gigantische stuwmeer. Petje af. We zijn nu bij de grens met Soedan en daar gaan de biergenieters onder ons een zware tijd tegemoet, de drooglegging. Daarom nemen ze er nog maar een maar een avondje flink van. ’s Nachts is er in het kamp het geluid van honden, moskeeën  en snurkende fietsers. Het geeft allemaal niks want vrijdag is een rustdag: de was doen, de fiets onderhouden, de daily bag aanvullen vanuit de voorraden in de permanent bag, wat eten in het kleine stadje, en voor een enkeling zelfs nog een biertje. Deze keer sla ik over… Morgen gaat de tour de grens over en laten we Egypte achter ons. Dan zijn er nog negen landen te gaan op weg naar Kaapstad.