De limoen-kip in Dongola is uitstekend bevallen. Woensdagochtend klinken rond vijf uur de eerste geluiden in het kamp in Dongola. Onze luchtbedden lopen leeg, onze slaapzakken worden ingepakt, onze tentstokken ingeklapt en onze daily bags dichtgeritst. Het is nog donker en iedereen draagt een hoofdlamp, zodat dit schouwspel er uit ziet als een chaotische verzameling van dansende lichtjes. Hoewel iedereen wat meer routine krijgt is het toch een uurtje werk. Voor degenen die klaar zijn met de opbreek- en inpakprocedure heeft Miles vanaf kwart voor zes een grote pot warme koffie klaarstaan en dat is lekker want het is koud ‘s ochtends voor zonsopgang. Om zes uur is het ontbijt wat meestal uit muesli of havermoutpap, bananen, appels, brood, Nutella, pindakaas, en nog meer fietsers voedsel. We moeten goed eten en het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag. Daarmee moet je immers fietsen. Op het programma staat een vlakke rit van 143 km in de richting van Khartoum. Bij het verlaten van Dongola blijkt dat we wind mee hebben en de groep kan lekker doorrijden. Over de rit zelf valt weinig te vertellen zonder in herhalingen te vallen: een eindeloze streep asfalt door een uitgestrekte vlakte van zand, net als eerdere dagen. Het verkeer verandert wel: er zijn veel meer trucks en autobussen op de weg, naast elkaar rijden is gevaarlijk en wanneer de tegemoet komende Soedanese buschauffeurs besluiten om in te halen kun je maar beter maken dat wegkomt van het asfalt en je heil in het zand naast de weg te zoeken. Er wordt flink doorgereden vandaag en na aankomst in “Dead Camel Camp” voel ik me niet erg lekker, ik heb last van flinke krampen in mijn buik en voordat ik mijn tent opzet lig ik een uurtje bij te komen op het zand in de schaduw van de grote truck. Genoeg drinken is belangrijk en dat helpt. ’s Avonds bezoeken we met onze Soedanese begeleiding een piepklein dorp waar we heel hartelijk welkom worden geheten door de lokale bevolking. Het moet vreemd zijn voor deze mensen want zomaar totaal onverwacht zitten er twaalf zonverbrande westerse hoofden in hun huis. Ze voorzien ons van thee met geitenmelk en we proberen in gesprek te gaan. Uit de vertaling van onze begeleiding blijkt dat de Soedanese bevolking er automatisch vanuit gaat dat wij Chinezen zijn. De Chinezen waren hier acht jaar geleden en hebben de weg geasfalteerd en elektriciteit aangelegd. Dankzij hun zitten we in het schemerlicht van een kleine gloeilamp. Het misverstand wordt opgehelderd en onze gastheer wil weten waar we dan wel vandaan komen en wat ons beroep is. Hij hoopt dat zijn kinderen en kleinkinderen later een goede opleiding kunnen volgen en arts kunnen worden. Een belangrijke vraag die de Soedanese gastheer ons stelt is: “Waarom fietsen jullie eigenlijk dat hele stuk van Cairo naar Kaapstad?” Dat is een goede vraag. De volgende dag staat ons weer een etappe van 143 km te wachten. Alexandra, Tom en ik rijden de hele dag met z’n drieën en dankzij de meewind kunnen we weer flink doorrijden. Na aankomst blijkt dat bij een inhaalactie van een autobus het de ongelukkige Neel uit Ierland niet is gelukt om het stuur recht te houden en hij valt van de fiets. Gelukkig valt de schade aan fiets, lijf en leden mee, maar de schrik zit er wel een beetje in. ’s Middags zetten we onze tenten op in het zand. Er staat een harde wind en het lukt niemand om kleren, daily bag, tent, slaapzak, wenkbrauwen en haren vrij te houden van het fijne woestijnzand. Het zit echt overal! Vrijdag fietsen we 147 km, weer vlak en weer met wind mee. Deze keer besluit ik om voor de verandering een keer in mijn eentje door de woestijn te rijden. Het droge zanderige landschap is eentonig en mijn gedachten dwalen heerlijk af. Ook Nederland komt langs, inclusief zoveel enthousiaste, lieve, dierbare mensen die ik al een tijd niet meer heb gezien. Voor een Nederlandse fietser zijn de omstandigheden ideaal en ik vind het heerlijk om op deze manier de eindeloze woestijn om mij voorbij te zien glijden. Natuurlijk is er weer een lunch en na vier uur ben ik in ons volgende kamp, weer in de woestijn. De benen voelen geweldig en de gps vertelt me dat ik gemiddeld 37 km/uur heb gereden… niet gek. Rond half acht lig ik in bed en binnen een paar minuten slaap ik. De wind wakkert flink aan en ik word wakker van het geklapper van mijn tent. Het is nog donker. Ik vraag me af hoe ik in deze wind straks mijn tent fatsoenlijk kan afbreken, opvouwen en inpakken… het waait zo hard. Hoe laat is het eigenlijk? Het is kwart voor elf, ik heb nauwelijks drie uur geslapen… Ik draai me om in mijn warme slaapzak, ik luister naar de wind en ik val weer in slaap. De volgende ochtend is het koud maar de wind is gaan liggen en de tent is zo ingepakt. Vandaag is het zaterdag en rijden we naar Khartoum. Het is een korte rit die bestaat uit 66 km naar de lunch buiten Khartoum en dan 20 km in konvooi door de stad. Niemand heeft haast. Maar wanneer ik onderweg Tom uit Engeland tegenkom gaat bij ons het gas toch open, we zitten immers toch op de fiets en we hebben wind mee. Op 30 km passeren we een controlepost van de politie. De agenten hebben kennelijk instructies om ons te begeleiden want vanaf dan tot aan de lunch rijden zij met loeiende sirene voor ons uit en houden zij de weg vrij van verkeer. Tom rijdt voorop, hij is heel sterk, hij heeft er lol in en regelmatig gaat het boven de 50 km/uur. Bij die snelheid houdt het verzet van mijn mountainbike echt op en krijg ik het niet meer bijgetrapt. Twee kilometer voor de lunch hou ik het niet meer vol en moet ik lossen. Inmiddels hebben we de buitenwijken van Khartoum bereikt en in konvooi rijden we na de lunch met falafel naar een luxe hotel waar we ons kamp zullen opslaan. Langs de kant van de weg staat de vriendelijke Soedanese bevolking ons ademloos na te staren of luidruchtig toe te juichen, we trekken veel bekijks. De aankomst in Khartoum betekent het einde van de eerste sectie van onze tour. De crew wordt uitgebreid met een tweede assistant tour director, Steph uit Canada. Zij heeft op mijn verzoek twee smalle banden meegenomen voor mijn mountainbike, geschikt voor asfalt. Onze chef Miles zal de tour hier verlaten, hij wordt opgevolgd door Mark uit de Verenigde Staten. Trixie zegt ook vaarwel en keert terug naar Basel. Voor haar zit het er op en maandag zal zij weer aan het werk zijn. Dat wordt wennen. In Khartoum komen er twee nieuwe fietsers bij voor de tweede sectie van de tour die ons door Ethiopië zal leiden. Na al het zand van de afgelopen dagen kies ik voor luxe en ik ruil mijn tent in voor een hotelkamer met bad, douche en airconditioning. Op weg naar Kaapstad zal ik nog vaak genoieg in mijn tent slapen.