Twee rustdagen en eindelijk weer eens internet. WhatsApp werkt niet in dit hotel maar het is een goed moment voor een nieuw bericht op de blog. Het lijkt erop dat simkaarten en internet in Ethiopië nogal misterieus en sporadisch werken en dus is het mogelijk dat de volgende blog ook weer even op zich laat wachten. Het is niet anders. Eerst even ophelderen wat EFI precies inhoudt: EFI betekent “Every F***ing Inch” en komt erop neer dat een deelnemer van de Tour d’Afrique alle etappes op de fiets aflegt. Misschien lijkt dat logisch maar het zijn 12.000 kilometers en de meesten van ons zullen wel een keer last hebben van ziektes of blessures waardoor ze niet kunnen fietsen. In dat geval kan je met de grote truck of met de lunch truck meerijden en gaat je fiets op het dak. En dan ben je dus niet meer EFI. Het EFI klassement staat op de TDA website, maar gelukkig is het voor de meesten van ons geen doel. Stiekem zou iedereen natuurlijk wel EFI willen zijn maar soms is het beter om een dag te herstellen en aan te sterken en daarna weer te kunnen genieten. Sinds de vorige keer heeft de tour 800 kilometer afgelegd, van Khartoum in Soedan naar Gondar in Ethiopië. Dit deel van de reis bestaat uit zes etappes, eerst vier vlakke etappes in Soedan van elk ongeveer 150 kilometer en dan twee bergetappes in Ethiopië van 100 kilometer. Gaandeweg verandert het Soedanese landschap van zandwoestijn in savanne. Het is mooi. De architectuur verandert ook, de hutjes met hun platte daken maken plaats voor rondje huisjes met een puntig rieten dak. Tenslotte verandert ook het asfalt. Van superglad en mooi asfalt komen we terecht op wegen waarvan het lijkt als de Chinezen zijn vergeten ze af te maken. Het is hobbelig, overal zijn potholes, de toplaag ontbreekt en soms is er eigenlijk geen asfalt. De vlakke etappes zijn eigenlijk makkelijk, vooral voor degenen die op tijd beginnen en goed doorrijden. Die zijn voor tien uur bij de lunch en tussen twaalf en één in het kamp en op die manier rijd je relatief koel en vermijd je de ergste hitte. Voor degenen die rustiger aan doen en hun tijd nemen om onderweg uitgebreid te stoppen bij de diverse “Coke Stops” is het zwaarder. Zij hebben maximaal te leiden onder de kracht van de zon en dat is te zien aan de gezichten bij aankomst in het kamp. Ondanks de aanslag op ons lichaam blijven de meesten van ons opvallend goed gehumeurd en de sfeer in de groep is erg goed. De lokale Soedanese televisie maakt uitgebreid opnames van de tour, ze doen interviews en ze maken opnames van de fietsers onderweg. Ook ontmoeten we de minister van tourisme en sport, het is overigens onduidelijk of het hier gaat om een lokale bestuurder of landelijk maar dat doet er niet toe want hij brengt Pepsi en flessen water mee. Hij begrijpt wat fietsers nodig hebben. De vijfde etappe begint met de grensovergang van Soedan naar Ethiopië. Bij de grens is het een gezellige drukte, er is genoeg tijd voor koffie en foto’s en onze tour trekt heel veel bekijks. Wanneer de fietsers rustig zitten staan er soms wel meer dan honderd geïnteresseerde mensen en iedere beweging van één van de fietser wordt aandachtig geanalyseerd. Het passeren van de grens vergt weinig papierwerk, maar toch moeten we in vier verschillende rijen plaatsnemen voordat we afscheid kunnen nemen van Soedan en Ethiopië ons welkom heet. Ethiopië, tot nu toe het meest besproken land in de tour. Ze zeggen dat je er van zult houden, of je zult het vreselijk vinden, of allebei. Allereerst zijn er de kinderen die met stenen naar fietsers gooien. Dat doen ze al jaren en niemand weet precies waarom maar het maakt ons wel zenuwachtig. Ten tweede is Ethiopië het land in de tour waar de meeste fietsers ziek worden. Het verhaal is dat als we eenmaal in Kenia zijn dat de ergste problemen met onze ingewanden wel voorbij zullen zijn, maar zover is het nog niet. We zullen zien. En iets waar een aantal fietsers al lang naar uitkijken is dat we in Ethiopië weer bier kunnen krijgen. Dat lukt zelfs al voordat de paspoortcontrole helemaal klaar is. Een aantal fietsers lukt het om al wachtend in de rij een aantal flessen bier naar binnen de werken. Dit feest sla ik over. De eerste etappe door Ethiopië is naast bergachtig ook heel vrolijk en kleurrijk. Het begint al direct na de grensovergang waar een vrouw van een winkeltje ons uitnodigt in haar piepkleine huisje om met haar te eten. Heel gastvrij en gezellig, maar achteraf vrees ik dat ik dat beter niet had kunnen doen… Onderweg lachen en zwaaien de mensen naar ons en ze moedigen ons aan. Vooral de kinderen, die roepen de hele tijd “jioe jioe jioe jioe” en hoewel het vrolijk klinkt is het me niet helemaal duidelijk wat “jioe jioe jioe jioe” betekent. Trouwens, wat zijn er veel mensen in Ethiopië! Wie langs de kant van de weg stilstaat verzamelen binnen een paar tellen talloze Ethiopiërs om zich heen. Het zijn vooral kinderen maar de vrouwelijke fietsers verzamelen ook heel veel mannen. Een poging om ze te tellen leidde tot een resultaat van meer dan honderd en ook tot een grote hilariteit onder de toeschouwers zodra ze door kregen dat zij niet alleen de fietsers bekeken, maar zij ook zelf bekeken werden. Naast is een vrolijke boel is het ook een beetje bedreigend want de grijpgrage vingers zitten overal aan, rugzakken, fietsen, fietstassen, en zelfs dames. Ethiopië, je houdt er van of je vindt het vreselijk, of beiden. Het landschap in Ethiopië is heel erg mooi. Vanwege de combinatie van hitte en bergen zijn de etappes zwaar. Onderweg vliegt er regelmatig een steen in onze richting. Gelukkig kunnen de Ethiopische kinderen slecht mikken en missen de meeste stenen hun doel. Eén keer wordt ik geraakt maar het is gelukkig niet ernstig. Frank uit Canada krijgt wel een voltreffer op zijn rug, met een flinke schaafwond en een bloeduitstorting tot gevolg. Bij aankomst in ons hotel waar we twee rustdagen zullen hebben is iedereen blij en wordt er flink gevierd, met bier. Voor mij is deze dag het begin van gerommel in mijn buik. Bier helpt niet en al gauw voel ik me flink beroerd. Het lukt nog wel om op de eerste rustdag de oude paleizen en de mooie kerk in Gondar te bezoeken. Deze staan op de lijst van werelderfgoed en het bezoek is de moeite waard. Daarna vertelt mijn lichaam me dat ik rust en regelmatig toiletbezoek nodig heb. Zou het de maaltijd aan de grens zijn geweest? Ik weet het niet. Ik luister naar mijn lichaam en met korte tussenpozen slaap ik van vier uur ‘s middags tot acht uur de volgende ochtend. Heerlijk! Dat had ik nodig want we hebben nog vele kilometers te gaan tot Kaapstad.