We hebben Gondar achter ons gelaten en we hebben Dahir Bar bereikt, waar we vanavond een feestje en morgen een rustdag zullen hebben. We lopen door een drukke winkelstraat als twee kleine Ethiopische jongens tegen ons beginnen te praten: “What’s your name? Where are you from?” Hun Engels is best goed, beter dan wat we gewend zijn van de mensen die spontaan tegen ons beginnen te praten. We geven antwoord en dan stellen ze zich netjes voor: Rediet, 14 jaar, en Behailo, 13 jaar. Ze vragen of we ok zijn. Ja we zijn ok . Waar zijn we dan naar op zoek? We zoeken kleren voor ons feestje vanavond; het thema is traditioneel Ethiopisch. De jongens weten precies waar we heen moeten en ze nemen ons mee. Nadat onze inkopen geslaagd zijn nemen ze ons mee om nijlpaarden in de Blauwe Nijl te zien. Onder weg blijkt dat de jongens nog een ander plan hebben. Ze loodsen ons via hele kleine stoffige straatjes tussen hele kleine armoedige huisjes mee naar het huis van Rediet. Hij heeft geen ouders meer en woont samen met zijn grootmoeder van 66 in een piepklein huis, eigenlijk een kamer die kleiner is dan een gemiddelde hotelkamer. De muren lijken gemaakt van kranten en modder, het dak van golfplaten en het is duidelijk dat Rediet en zijn grootmoeder van weinig moeten rondkomen. Maar ze zijn heel gastvrij en vrolijk, net als hun buren en de buren van hun buren. We krijgen thee en de hele straat lijkt vereerd met ons bezoek. Dit maak ik in Nederland niet zo vaak mee. Als de thee op is lopen we door naar de Nijl waar geen nijlpaarden zijn maar wel een Ethiopische car wash. De minivans worden gewoon in de rivier gereden om gewassen te worden. De jongens verontschuldigen zich namens de afwezige Nijlpaarden. ’s Avonds viert de tour een gezellig feest met muziek, een buffet, bier en wijn. Er wordt flink gedanst. Als ik de volgende morgen het hotel verlaat op zoek naar een Atm staan Rediet en Behailo me op te wachten. Of we vandaag ook op stap gaan? Ze willen ons een van de beroemde kloosters op een eiland laten zien en regelen een boot, ze zijn goede tour guides. Het klooster is erg mooi en de moeite waard en als toegift zien we vandaag wel nijlpaarden, van heel dichtbij zelfs. Na de lunch volgt het afscheid van de nieuwe jeugdige vrienden. De volgende dag is een busdag, dit heeft vooral te maken met de veiligheid van de fietsers. Zonder inspanning krijgen we zes uur lang meer en meer van het prachtige Ethiopische landschap te zien, maar iedereen is blij als we eindelijk ons kamp bereiken en we de benen kunnen strekken. Een dag later staat ons een van de mooiste fietstochten te wachten die ik ooit heb gemaakt: de Blue Nile Gorge. Over een steile slingerende weg met verschrikkelijk asfalt dalen we ongeveer 1200 meter het Nijldal in. Je kunt je fiets moeilijk laten rollen want voor je het weet ga je veel te hard over de hobbels en de potholes. Mijn Cube heeft het erg naar zijn zin, mijn remmen doen het prima, het uitzicht is adembenemend en ik bereik veilig de brug over de Nijl. Daar begint de klim, want wie het dal ingaat moet er ook weer uit. Het dal wordt bevolkt door bavianen. De weg gaat steil omhoog en tijdens de ruim twee uur durende klim is er rustig de tijd om van het uitzicht te genieten. Onderweg wordt het erg warm en voor de meeste fietsers is dit een hele zware dag, misschien wel de zwaarste dag tot nu toe, maar wel erg de moeite waard. Boven aan de klim is ons kamp, er is een koude douche en er is bier, wat willen we nog meer? De twee volgende dagen rijdt de tour door het prachtige glooiende landschap van Ethiopië op weg naar Addis Ababa. Het is eerlijk gezegd wel een beetje jammer dat de fietsers continu op hun hoede moeten zijn om de stenen en stokken van de kinderen langs de weg te ontwijken. Het blijft een vreemde gewoonte… Aan het einde van de tweede dag bereiken we Addis Ababa en rijdt de tour in konvooi de stad in. Er zijn protesten in de stad, er zijn veel mensen op de been, vooral jonge mannen, en het leger is ingeschakeld om de orde te handhaven en de sfeer is gespannen. Wij krijgen politiebegeleiding en bereiken veilig en zonder problemen ons nieuwe kamp, de golfclub van Addis Ababa. Hier merken we niets van de onrust in de stad, hier eindigt de tweede sectie van de Tour d’Afrique en hier zullen Greg, Bob, Ashraf en Joost afscheid nemen. Voor hun zit de reis erop en zij maken plaats voor zeven nieuwe deelnemers. Oorspronkelijk is er één rustdag gepland maar vanwege de protesten is er vandaag een verplichte tweede rustdag. Morgen zullen we met de bus de stad verlaten en dan kunnen we eindelijk weer fietsen. We hebben nog een lange reis te gaan maar iedere dag komen we een klein beetje dichter bij Kaapstad.