Eindelijk heb ik weer fatsoenlijk internet en kan ik weer eens iets op de blog zetten. Dank voor jullie geduld en voor al jullie reacties op de blog, erg leuk!. Een dag later dan gepland verlaat de tour Addis Ababa. Helaas zitten de fietsers allemaal in een bus en staan de fietsen op een truck. Tegelijkertijd gaan vele jonge Ethiopiërs, vooral jonge mannen, in tegenovergestelde richting, in de richting van Addis Ababa. Ze marcheren in groepjes of ze zitten opgepropt als vee in grote vrachtwagens en ze roepen continu leuzen. Deze mensen zijn op weg om te protesteren tegen het huidige regime en dat is de reden dat wij van de autoriteiten niet mogen fietsen. Naast de protestgangers is er ook een grote politiemacht met vuurwapens en wapenstokken op de been. De sfeer is dreigend en keer op keer moet het konvooi stoppen en moeten alle ramen gesloten worden als we terecht komen in een nieuwe golf Ethiopische protestgangers die ons tegemoet komt. Omdat het internet in Ethiopië buiten Addis Ababa compleet onmogelijk is, komen de deelnemers aan de tour maar moeilijk aan informatie over wat er gaande is. Vanwege de onrust zou je bijna vergeten om te genieten van het prachtige Ethiopische landschap waar het konvooi doorheen rijdt. Hoewel het spannend is verloopt de rit prima en we stoppen in een natuurpark waar we ons kamp opslaan. Tijdens het opzetten van de tent krijg ik onverwachts bezoek van een struisvogel die kennelijk nieuwsgierig is naar “The Long House”, zoals Frank uit Canada mijn tent heeft gedoopt. Dat komt zeker omdat mijn tent de langste is van allemaal. Naast struisvogels zijn er ook wilde zwijnen en antilope in het park, maar die houden een gezonde afstand tot ons kleurrijke kamp. ‘s Avonds vertelt onze lokale begeleider dat er honderden politieke gevangenen zijn vrijgelaten en de premier van Ethiopië is afgetreden. De protesten zijn geslaagd, de mensen zijn blij en vieren feest! De volgende dag is weer een busdag en de dag daarna mogen we eindelijk weer fietsen. Het is een korte maar hele hete etappe naar het stadje Konso met op de route zo’n 25 km dirt road. Dat vindt de Cube wel leuk! Samen met Craig uit Zuid-Afrika en Richard uit de US zijn we snel in de buurt van Konso waar ons een verrassing wacht. De laatste 10 km zijn steil bergopwaarts en dat valt helemaal niet mee in deze hitte. Ik moet Craig en Richard laten gaan. De beloning is een prima hotel met koud bier en een geweldig uitzicht over het kleine stadje. De volgende dag vertrekt de tour in een konvooi van 10 terreinwagens voor een driedaagse tocht door de Omo vallei om oorspronkelijke Ethiopische stammen te bezoeken. Het landschap is weer prachtig, de wegen zijn slecht, en de stammen zijn duidelijk gewend aan bezoek van nieuwsgierige westerlingen. Eigenlijk gedragen ze zich als een toeristische attractie, een soort levend openluchtmuseum. Als het lukt om daar doorheen te kijken krijg je wel een uniek beeld van het oorspronkelijke leven van deze mensen. Ze leefden voornamelijk van veeteelt maar inmiddels brengen de westerlingen meer geld in het laatje. In de auto kunnen we eens rustig nadenken over het effect van tourisme op het leven van deze mensen. Tijdens het bezoek aan de stammen blijkt dat het weer in Ethiopië niet altijd warm en zonnig is maar het kan ook flink waaien, regenen en onweren. De tenten worden de volgende ochtend nat ingepakt. Na onze tocht door de Omo vallei fietst de tour nog drie dagen door Ethiopië op weg naar Kenya. Waar je ook stopt langs de weg, binnen één minuut verschijnen er kinderen uit alle richtingen. Gelukkig blijken ze in deze omgeving niet of nauwelijks met stenen te gooien of met stokken te zwaaien dus we bereiken zonder al te veel problemen ons laatste kamp in Ethiopië. En Ethiopië neemt afscheid van de tour… met storm, regen en onweer. Het komt totaal onverwachts en binnen een paar tellen is het chaos is het kamp. De tenten wapperen heen en weer in de wind, ze zijn doorweekt en de tentstokken van Sophie breken zelfs en haar tent is plat. Iedereen rent in paniek in het rond om te redden wat er te redden valt met haringen en scheerlijnen. “The Long House” houdt gelukkig goed stand. De volgende ochtend zeggen we Ethiopië vaarwel en zijn we in Kenya. Hier spreken de mensen redelijk goed Engels en er zijn simkaarten te koop die echt werken. Twee fietsdagen later bereikt de tour Marsabit, waar we een rustdag hebben. Kenya is prachtig, de mensen zijn vriendelijk, het sanitair functioneert naar behoren, er zijn geen stenen en stokken, maar er is wel altijd tegenwind. In Marsabit logeren we in bij de zusters in het rustige, vredige nonnenklooster. De nonnen verzorgen ons, ze maken ontbijt, ze doen onze was, en ze verkopen zelfs koud bier. En ze doen goede zaken met de dorstige fietsers op hun tocht naar Kaapstad.