In de afgelopen weken is mijn tijd vooral besteed aan fietsen, uitrusten en natuurlijk genieten van Afrika. En daarom is deze blog een beetje verwaarloosd, excuses daarvoor. Sinds het vorige bericht heeft de tour zestien etappes afgelegd en zijn de fietsers 2439 kilometer verder vanuit Malawi via Zambia in Botswana terecht gekomen. Het zijn lange, hete dagen en daarom is het goed om ’s ochtends vroeg te vertrekken. Hoe zuidelijker de tour komt, hoe zichtbaarder de invloed van de Westerse cultuur. Direct na de grensovergang met Zambia is er volop fast food te vinden, is de bevolking erg verzorgd en westers gekleed, zijn er duidelijke parkeerplaatsen en zelfs fietspaden, en zien we voor het eerst Europese automerken naast de talloze Toyata’s. Dit versterkt het gevoel dat Zuid-Afrika steeds dichterbij komt en daarmee ook het einde van dit avontuur. Zambia is net zo groen als Malawi, erg groen! En net zo nat, erg nat! De regenbuien nemen we langzamerhand af en er zijn zelfs enkele droge dagen en nachten bij. Na Zambia gaat de tour over de Elephant Highway, die bijna geen bochten heeft, in het schitterende en vlakke Botswana. Het zou een saaie uitdaging voor jullie zijn om een verslag van iedere fietsdag en iedere rustdag te lezen, dus dat blijft jullie bespaard. Wat dan te schrijven? Misschien over de fietsschoenen van Anton? Hij rijdt namelijk als sinds Cairo op Crocs, waarmee hij een extra grote prestatie levert ten opzichte van de andere fietsers met hun klikpedalen en bijbehorende schoenen? Of over het nachtelijke bezoek van een kikker in de hotelkamer waar Alistair en ik in Lusaka slapen? Of over de bioscoop waarbij de hoeveelheid popcorn, cola, overvoede mensen en actie en geweld op er witte doek op geen enkele manier onderdoet voor een bezoek aan een bioscoop in Nederland? Of over de fantastische barbeques die Tallis onze tourdirector op rustdagen heeft verzorgd? Of over de meterslange kolonne van soldatenmieren die, dapper en medogenloos in onze enkels bijtend, ons kamp doorkruiste? Of over de spectaculaire helicoptervlucht over Victoria Falls en door de Zambezi Gorges? Of over de ochtend waarop mijn luchtbed aanvoelde als een waterbed en er een kikker door de overstroomde voortent van The Long House zwom, en een evacuatie de enige optie was? Of over hoe blij je kunt zijn met een emmer water in een bushcamp zonder sanitair, na een dag rijden in de hete zon? Of over de apen die ‘s nachts mijn Imodium, Ibuprofen en Loperamide hadden gestolen, alle pillen uit de verpakking hadden gehaald en opgegeten, en ongetwijfeld nog steeds last hebben van een verstopping? Of over de enorme olifant die behoorlijk geïrriteerd was toen Craig en ik langsfietsten en met veel lawaai en flapperende oren de achtervolging inzette en wij moesten vluchten met meer dan 45 kilometer per uur en helaas geen tijd hadden voor foto’s of een video? Terugkijkend op de afgelopen weken realiseer ik me dat er een heleboel is gebeurd. De tour is aan het aftellen, over drie dagen zijn we in Namibië, het laatste land voordat we Zuid-Afrika binnen zullen fietsen en in minder dan een maand ben ik weer thuis. De tijd vliegt voorbij. Maar we zijn er nog niet, want tot Kaapstad hebben we nog ruim 2.500 kilometer te gaan.